woensdag 28 november 2012

laatste zin van een boek [7]

Meteen sprong ze van het klif en plonsde met een verrukte kreet in het donkere water.

Uit "De innamorati" van Midori Snyder. Deze zin beschrijft trouwens geen zelfmoord. Een sirene wil graag terug de oceaan in met haar andere vriendinnetjes.

woensdag 21 november 2012

waarom slapende vogels niet uit de boom vallen

Bij de boekhandel zag ik een boek. Ja, echt! Bij een boekhandel! Dat verwacht je toch niet...
Het boek heette "waarom slapende vogels niet uit de boom vallen". Ik vond het een interessante titel. Waarom vallen slapende vogels niet uit de boom? Ik heb wel een paar ideeën waarom.



- Slapende vogels vallen niet uit de boom omdat ze tijdens hun slaap niet kunnen bewegen.
- Slapende vogels vallen niet uit de boom omdat ze in slaaptoestand boven de zwaartekracht verheven zijn en dus hooguit rondzweven in plaats van vallen.
- Slapende vogels vallen niet uit de boom vanwege de kredietcrisis. Alles wordt verklaard met de kredietcrisis tegenwoordig, dus dit ook.
- Vallende vogels slapen niet in bomen.
- Vogels slapen niet, ze doen alsof ze slapen en vallen daarom niet.
- Slapende vogels vallen niet uit de boom omdat ze eigenlijk ninja's zijn en overal perfect in balans kunnen blijven.
- De bomen en de vogels zijn slechts afspiegelingen van de ideeënwereld, dus het maakt niet uit. Dit komt dus allemaal door Plato. Ik weet niet of een vogelidee slaapt of niet.
- Slapende vogels vallen niet uit de boom omdat ze altijd dromen dat ze op een boom zitten.
- De bomen hebben een speciaal aura om de slapende vogels op hun plek te houden.

De zaak van de slapende vogels is voldoende opgehelderd. Ik ga weer verder met Naruto lezen. 

dinsdag 20 november 2012

Takashi Murakami

Van de kunstacademie moest ik gaan kijken naar het werk van Takashi Murakami. De docente leek het wel wat voor mij. En gelijk had ze. Ik ben dol op felle tekenfilmfiguren met een cultureel randje. Takashi Murakami (1962) is een Japanse kunstenaar. Met zo'n naam kan dat ook niet anders. Hij werkt met zowel traditionale media als digitaal. In zijn werk vervagen de hoge en lage cultuur. Thema's van massamedia en popcultuur maakt hij tot gigantische sculpturen, schilderijen of producten die verkocht kunnen worden.

Vrolijk werk van Takashi Murakami


Murakami studeerde traditionele Japanse kunst aan de Tokyo National University of Fine Arts and Music. Hij verkreeg een doctoraat in Nihonga, het schilderen in traditionele Japanse stijl.  


een voorbeeld van Nihonga
Doordat anime en manga (Japanse animatie en strips) steeds populairder werden, was Takashi Murakami niet meer zo enthousiast over Nihonga en ging hij zich bezighouden met otaku cultuur. Hij had het gevoel dat dit relevanter was voor het huidige leven in Japan. "Otaku" is een beladen term en heeft betrekking op mensen die geobsedeerd zijn met anime en manga. Sommige westerlingen vinden het leuk om zichzelf ook otaku te noemen. De combinatie van pop en otaku (ook bekend als Poku) leidde tot de Superflat schilderijen van Murakami.

Superflat
Takashi verwacht dat animatie en otaku waarschijnlijk een nieuwe cultuur creëren. Deze nieuwe cultuur zou een herrijzen zijn van de Japanse kunstwereld. Murakami heeft in verschillende interviews beweerd dat hij gefrustreerd is over de kunstmarkt in het naoorlogse Japan. Volgens hem is de kunstmarkt in Japan niet stabiel en onbetrouwbaar. Verder wordt Japanse kunst in het buitenland voorzien van een lage status. Murakami zegt dat de Japanse kunstmarkt niets anders is dan "een oppervlakkige waardering van westerse trends". Hij hoopt dus dat de Japanse kunstwereld zal verbeteren. Hij promootte zichzelf eerst juist buiten Japan om meer vat op de markt te krijgen. Hierdoor ontstond het bedrijf KaiKai Kiki, dat Japanse kunstenaars promoot (in Japan en het buitenland).

figuurtjes van KaiKai Kiki

Wat mij vooral fascineert in Murakami's werk is dat het zo gevarieerd is, maar toch herkenbaar.

En ik ben ook dol op drukke en kleurrijke dingen.


Kon ik maar zulk soort poppetjes maken... Zucht... Ach, misschien ooit.


woensdag 14 november 2012

mijn relatie tot printers


Zaterdag is het zover: beoordelingsdag. Of "werkbespreking", zoals het op school wordt genoemd. Ik moet al mijn beeldend werk van de afgelopen maanden meenemen en laten zien. Op zich is dat niet zo'n probleem. Het meeste werk heb ik al klaar. Een deel van het werk hoef ik alleen nog maar te printen... Net toen ik wilde gaan printen (4 dagen van te voren, ik loop op schema) viel mijn oog op dat ene onheilspellende lampje in de vorm van een druppeltje. Het inktpatroon was op.

"Nog geen man is overboord gesprongen, ik kan nog naar de winkel." dacht ik en dat was ook zo. Nauwkeurig schrijf ik het typenummer van de printer op mijn hand. De balpeninkt voelt niet zo fijn aan, maar anders onthoud ik het niet. Vijf één vijf nul. Bij de van-alles-en-nog-wat-elektronica-computer-annex-van-alles-winkel koop ik een zwarte inktcartridge, want die met kleur deed het nog volgens mij.

Na weer naar huis gefietst te zijn, maak ik de printerklep open. Dat is elke keer weer een avontuur, want ik weet eigenlijk niet hoe je een printer openmaakt, maar ik heb het al meerdere malen gedaan bij het vervangen. De printer valt nog niet uit elkaar bij het opendoen, mooi. Ik haal het zwarte friemeltje weg dat de oude cartridge op zijn plaats houdt. Ik sloop de oude cartridge eruit, want dat ding wil nooit vanzelf. Nog steeds niet gebroken? Ik denk het niet.
Ik scheur de verpakking van de nieuwe cartridge open, want deze verpakking is alles behalve gebruikersvriendelijk. De instructies staan aan de binnenkant van de verpakking en zijn nauwelijks te lezen. "Hoe moest ie er nou in?" (vat dit alsjeblieft niet suggestief op)
Na wat passen en meten kom ik erachter dat het uitsteeksel aan de voorkant er het eerst in moet. Ik haal dat labeltje eraf en probeer eerst netjes en rustig de cartridge in de printer te krijgen. Dat lukt niet. Met meer geweld lukt het uiteindelijk. De printer geeft gek genoeg geen sjoege, terwijl ik zou verwachten dat hij een geluidje zou maken of zo. "Want dat deed hij de vorige keer ook."

Hoe dan ook, het is tijd om te printen. Ik heb geen  tijd voor onbenullige printerproblemen. Ik open de plaatjes die ik wil printen, corrigeer de nodige zaken in het Afdrukvoorbeeld en klik op Afdrukken (niet op de wc).
Computer beweert dat deze aan het printen is, maar daar beneden in de printerhoek blijft het angstvallig stil.
Ik controleer of de opdracht wel is doorgekomen. Deze staat keurig in de wachtrij. Nog maar eens proberen. Tweede document in wachtrij, nog steeds geen printergeluid.

Talloze pogingen heb ik hierna ondernomen om mijn printer aan het printen te krijgen, maar nog altijd zonder succes. En ja, de printer stond aan. En nee, ik heb de printer niet gesloopt. Al weet ik dat niet zo zeker. Maar het lampje staat nog aan. Ik meen het. Niet die van het inktpatroon maar het aan-lampje.

Dus ik confisqueer nu maar de printer van mijn ouders. Deze is trouwens ook minstens 10 jaar jonger en zal dus nog fris in het vak zitten.

Dit hele verhaal is weer een argumentatie waarom men mij eigenlijk weg bij computers moet houden.

dinsdag 13 november 2012

laatste zin van een boek [6]

Maar aan de handen van pater Beer zaten minder vingers dan Osewoudt kogelgaten in zijn lichaam had.

Uit "De donkere kamer van Damokles" van Willem Frederik Hermans. Bestond die Dorbeck nou wel of niet?! Open eindes zijn niks voor mij.

vrijdag 9 november 2012

aha

Hieronder volgt een gesprek met een potentiële klant om templates te maken voor kaarten. Dit is net een paar uur geleden gebeurd. Klant wilde wat (gratis) voorbeelden hebben, maar wij vormgevers dienen betaald te worden voor onze uren.

[13:16:12] Klant: Je kan zelf wat templates maken. Het kan me niet schelen hoe ze eruit zien, ik wil gewoon zien wat je kan doen.
[13:16:32] Ikke: Oh, als voorbeeld?
[13:16:51] Klant: Ja natuurlijk, anders weet ik toch niet of je het wel kan (ik had mijn portfolio laten zien, hoor!)
[13:17:46] Ikke: Uiteraard. Ik reken [zeer goedkoop bedrag] voor een voorbeeld.
[13:20:11] Klant: Dat is belachelijk. Nee, bedankt.
[13:20:23] Klant:: Je zou 900 voorbeelden kunnen maken waarvan je weet dat ik ze zou haten en verwacht van mij om [900 * zeer goedkoop bedrag] te betalen (watte?!)
[13:21:10] Ikke: Het spijt me, maar mijn tijd kost geld. Ik werk niet gratis.
[13:21:37] Klant: Nou, ik huur je niet in zonder enig bewijs dat je deze klus kan.
[Klant verbreekt het contact]

Juist. Deze niet zo potentiële klant begrijpt niet dat ik geen tijd heb om voor Jan en alleman gratis voorbeeldjes te maken. Het bedrag dat ik bood voor voorbeelden was zo laag dat ik het hier niet eens durf te plaatsen (10 dollar kuch kuch!). Echt vriendelijk vond ik hem ook niet. Als je dan iets gratis wilt, vraag het dan lief. Misschien strijk ik dan nog met de hand over mijn hart.

Ik denk erover dit verhaal naar clientsfromhell.net te sturen, maar ik vraag me af of het grappig genoeg is. Misschien kom ik nog eens een betere tegen!

Maar even een bericht voor alle mensen die overwegen een illustrator of grafisch ontwerper in te huren: betaal ze een fatsoenlijk salaris. En vraag niet naar gratis voorbeelden. Wij moeten ook onze huur en inkomensafhankelijke zorgverzekering betalen. Misschien moet ik Rutte op ze afsturen.

vrijdag 2 november 2012